دلت که میگیرد پیچ میزنی در اعماق وجودت میخندی به گریه هایی که در آن خندیدی 

زندگی مثله نفس کشیدنه اگه بهش فکر کنی بخوای ارادیش کنی واست سخت میشه یه دفعه به خودت میای میبینی نفست گرفته ، بزار همون جور که تو وجودته پیش بره 
من که نتونستم اما تو سعی خودتو بکن

یه موقع هایی هست فقط خودتی ، فقط خودت میشینی با خودت فکر می کنی ، دلت میخواد بریزی بیرون حرفاتو اما به کی بگی ، به کی بگی که مثل خودت بهتر بدونه واسه همین سکوت میکنی گاهی هم این سکوتت رو یه بغضی آروم آروم میشکنه نمیدونی از کی شروع شده فقط یهو میبینی چشات خیسه کمی میگذره دوباره به خودت میای با این که ته بی حوصلگی هستی به خودت امید میدی میگی درست میشه همیشه دری هست که واسه من باز باشه ، با خودت میگی من نباید اینطوری باشم باید پاشم من شکست ناپذیرم و کلی جمله دیگه که تو فیلم و فیس بوک و جاهای دیگه دیدی و شنیدی به خودت میگی تا آروم میشی ؛ البته چاره ای هم نداری باید آروم شی این آروم شدن از رو اجباره از بین بد و بدتر داری انتخاب می کنی ؛ توی تمام این لحظات و تمام این احوال آروم و ساکت تو خودتی که شاید یکی از دوستات یا اعضای خانوادت یا شایدم بغل دستیت تو اتوبوس یا مترو یا کسی که کنارت رو نیمکت پارک نشسته بپرسه چیه چیزی شده ؟؟؟ و فقط میگی چیزی نیست با خودم خلوت کرد تنها جمله ای که سال ها جواب توش نهفته ، جوابایی که در هر ثانیش کلی خوشی و تلخی زندگی حس داری ، پر از احساس هایی که فقط برای خودته!!!!!!!!

بابا سلام.با هم حرف بزنیم؟

  4 ساله كه بودم فكر مي كردم پدرم هر كاري رو مي تونه انجام بده .

5 ساله كه بودم فكر مي كردم پدرم خيلي چيزها رو مي دونه .

 

6 ساله كه بودم فكر مي كردم پدرم از همة پدرها باهوشتر.
8 ساله كه شدم ، گفتم پدرم همه چيز رو هم نمي دونه.
10 ساله كه شدم با خودم گفتم ! اون موقع ها كه پدرم بچه بود همه چيز با حالا كاملاً فرق داشت.

 

12ساله كه شدم گفتم ! خب طبيعيه ، پدر هيچي در اين مورد نمي دونه .... ديگه پيرتر از اونه كه بچگي هاش يادش بياد.

14 ساله كه بودم گفتم : زياد حرف هاي پدرمو تحويل نگيرم اون خيلي اُمله .

 16 ساله كه شدم ديدم خيلي نصيحت مي كنه گفتم باز اون گوش مفتي گير اُورده .

 18 ساله كه شدم . واي خداي من باز گير داده به رفتار و گفتار و لباس پوشيدنم همين طور بيخودي به آدم گير مي ده عجب روزگاريه .

 21 ساله كه بودم پناه بر خدا بابا به طرز مأيوس كننده اي از رده خارجه

 25 ساله كه شدم ديدم كه بايد ازش بپرسم ، زيرا پدر چيزهاي كمي درباره اين موضوع مي دونه زياد با اين قضيه سروكار داشته .

 30 ساله بودم به خودم گفتم بد نيست از پدر بپرسم نظرش درباره اين موضوع چيه هرچي باشه چند تا پيراهن از ما بيشتر پاره كرده و خيلي تجربه داره .

 40 ساله كه شدم مونده بودم پدر چطوري از پس اين همه كار بر مياد ؟ چقدر عاقله ، چقدر تجربه داره .

 

 45 ساله كه شدم ... حاضر بودم همه چيز رو بدم كه پدر برگرده تا من بتونم باهاش دربارة همه چيز حرف بزنم ! اما افسوس كه قدرشو ندونستم ......   خيلي چيزها مي شد ازش ياد گرفت !

 

حالا اگه اون هست و تو هم هستی یه خورده ......

هر جوری میخوای جمله رو تموم کن

تمام معادلات دو مجهولی خلقت با فرمول زیر حل میشود:
دوستش داری، دوستت دارد، پس به هم نمیرسید!
دوستش داری، دوستت ندارد، پس به هم نمیرسید!
دوستش نداری، دوستت دارد، پس به هم میرسید!

امشب وقتی از دوتا کوچه پایین تر داشتم میومدم خونه،به کوچه  یه نگاهی انداختم به دور و برم چقدر ماشین تو کوچه دیدم یادمه یه زمانی انقدر ماشین نبود،یه کم بالاترو نگاه کردم؛با خودم گفتم چقدر خونه یادم میومد زمانی خیلی کم خونه توی اون کوچه بود، صدای تلویزیونی از پنجری یکی از خونه ها بیرون میومد بازم گفتم زمانی هم بوده که من ندیدم و همه انقدر تلویزیون نداشتن .

همینطور که غرق در گذر زمان و اتفاقات جور وا جور بودم؛یعنی توی همه این خونه ها محبت هم هست! عشق هم به جای یه خونه توی تک تک خونه ها وجود داره! با تردیدی از روی غرور خواستم بگم اما من بجاش هم محبت دارم و هم عشق بعد از کمی تأمل گفتم شاید واسه منم دیگه نه محبتی مونده باشه که به کسی بدم و نه عشقی!!

http://www.struckthefilm.com/